Naar inhoud springen

Earl Buchholz

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Earl Buchholz
Plaats uw zelfgemaakte foto hier
Persoonlijke informatie
Bijnaam Butch
Nationaliteit Vlag van Verenigde Staten Amerikaanse
Geboorteplaats Saint Louis, MO, VS
Geboortedatum 16 september 1940
Woonplaats Westport, CT, VS
Lengte 1,88 m
Gewicht 73 kg
Profdebuut 1961 (amateur sinds 1954)
Met pensioen 1970
Slaghand rechts
Profiel (en) ATP-site
Hall of Fame 2005 (en) profiel
Enkelspel
Winst-verliesbalans 115–90
Titels 7
Hoogste positie 5e (1960)[1]
Grandslamresultaten
Vlag van Australië Australian Open kwartfinale (1969)
Vlag van Frankrijk Roland Garros 2e ronde (1969)
Vlag van Verenigd Koninkrijk Wimbledon kwartfinale (1960, 1968)
Vlag van Verenigde Staten US Open halve finale (1960)
Dubbelspel
Winst-verliesbalans 14–15
Titels 1
Grandslamresultaten
Vlag van Australië Australian Open 1e ronde (1959, 1969)
Vlag van Frankrijk Roland Garros 2e ronde (1969)
Vlag van Verenigd Koninkrijk Wimbledon kwartfinale (1968)
Vlag van Verenigde Staten US Open finale (1959)
Laatst bijgewerkt op: 27 augustus 2020
Portaal  Portaalicoon   Tennis

Earl Henry Buchholz (Saint Louis 16 september 1940), beter bekend als Butch Buchholz, is een voormalig tennisspeler uit de Verenigde Staten van Amerika. Buchholz speelde rechts­handig en had een enkel­handige back­hand. Hij was actief in het inter­na­tio­nale tennis van 1954 (vanaf 1961 als pro) tot en met 1970.

Buchholz was een uitmuntend juniorspeler – hij won in 1958/1959 de jongensenkelspeltitel op alle drie grandslamtoernooien op rij: Roland Garros 1958, Wimbledon 1958 en het Australisch tenniskampioenschap 1959. (Op het US Nationaal kampioenschap werd een toernooi-onderdeel voor junioren pas in 1973 geïntroduceerd.) Buchholtz (1940) debuteerde al op zijn 16e jaar op het US tenniskampioenschap 1956 waar hij in de eerste ronde verloor van de Zuid-Afrikaan Abe Segal met 3–6, 1–6 en 4–6.

Amateur en professional

[bewerken | brontekst bewerken]

Buchholz werd door Lance Tingay (gerenommeerd Brits sportjournalist van The Daily Telegraph) in 1960 als de nummer 5 amateur­speler van de wereld gerangschikt – hij stond vier keer in de top 10 van de VS.[2] Buchholz bereikte op het US Nationaal kampioenschap van 1960 de halve finale, waar hij in vijf sets verloor van Rod Laver.[3]

Buchholz werd prof in 1961. Hij won het U.S. Pro tenniskampioenschap in 1962 door landgenoot Pancho Segura in de finale te verslaan. Buchholz was een van de oorspronkelijke leden van de "Handsome Eight", een groep spelers die in 1968 tekenden voor de door Lamar Hunt opgerichte World Championship Tennis (WCT) groep van beroepstennisspelers.[4]

In het open tijdperk nam Buchholz vanaf Wimbledon 1968 deel aan de grandslamtoernooien. Daarin bereikte hij nog driemaal de kwartfinale.

Buchholz was in het dubbelspel minder actief dan in het enkelspel. Zijn belangrijkste resultaat is het bereiken van de finale op het US Nationaal kampioenschap in 1959, samen met Alex Olmedo uit Peru.[5][6]

In augustus 1969 bereikte Buchholz met de Zuid-Afrikaan Raymond Moore in twee achtereenvolgende weken de finale – zij verloren die in Toronto, maar zij mochten op het Colonial Pro Invitation-toernooi in Fort Worth (Texas) de titel toucheren doordat hun beoogde finale­tegenstanders Tom Okker (Nederland) en Tony Roche (Australië) verstek lieten gaan.[7]

Tennis in teamverband

[bewerken | brontekst bewerken]

In 1959 en 1960 maakte Buchholz deel uit van het Amerikaanse Davis Cup-team – hij behaalde daar een winst/verlies-balans van 6–3.

Na de actieve loopbaan

[bewerken | brontekst bewerken]

Sinds zijn pensionering als speler heeft Buchholz het tennis gediend in talrijke beroeps- en bestuurs­functies. Hij was commissaris van World TeamTennis in 1977-1978, hoofddirecteur van de Association of Tennis Professionals in 1981-1982 en lid van de Men's Pro Council (raad voor het beroepstennis bij de mannen) van 1981 tot 1983.

In 1985 richtte Buchholz de Lipton International Players Championships op (nu bekend als het tennistoernooi van Miami), dat een toonaangevend evenement werd voor zowel het vrouwen- als het mannentennis.

Buchholz hielp bij de oprichting van Altenis, een beheermaatschappij die toezicht houdt op tennis­toernooien in Latijns-Amerika. Hij hielp ook bij het verzekeren van het voortbestaan van de Orange Bowl, een prominent internationaal juniorentoernooi in Florida. In 1992 werkte Buchholz samen met Arthur Ashe om het Good Life Mentoring Program op te richten, dat ten goede kwam aan honderden basisschoolkinderen en middelbare scholieren in de regio Miami.

In juli 2005, tijdens het ATP-toernooi van Newport, werd Buchholz opgenomen in de internationale Tennis Hall of Fame.

Finaleplaatsen enkelspel

[bewerken | brontekst bewerken]
nr. finale toernooi ondergrond tegenstandster score
gewonnen finales
1. 1962 Vlag van Verenigde Staten U.S. Pro Tennis Championships hardcourt (i) Vlag van Verenigde Staten Pancho Segura 6-4, 6-3, 6-4
2. 1968-02-11 Vlag van Verenigde Staten Miami WCT tapijt (i) Vlag van Australië Tony Roche 31-22, 31-26
3. 1968-02-15 Vlag van Verenigde Staten Houston WCT tapijt (i) Vlag van Verenigde Staten Dennis Ralston 31-28
4. 1968-03-24 Vlag van Verenigde Staten San Diego WCT tapijt (i) Vlag van Verenigde Staten Dennis Ralston 31-21, 31-15
5. 1968-04-08 Vlag van Verenigde Staten Fresno WCT tapijt (i) Vlag van Australië Tony Roche 31-23, 31-29
6. 1968-05-12 Vlag van Verenigde Staten Buffalo WCT tapijt (i) Vlag van Verenigde Staten Dennis Ralston 31-26, 31-22
7. 1969-09-14 Vlag van Verenigde Staten ATP Atlanta hardcourt Vlag van Australië John Newcombe 6-4, 5-7, 6-4, 5-7, 6-2
verloren finales
1. 1968-02-08 Vlag van Verenigde Staten Shreveport WCT hardcourt (i) Vlag van Verenigde Staten Dennis Ralston 23-31, 25-31
2. 1968-10-05 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Johannesburg WCT hardcourt Vlag van Australië Tony Roche 2-6, 7-9
3. 1969-08-10 Vlag van Canada ATP Toronto gravel Vlag van Verenigde Staten Cliff Richey 4-6, 7-5, 4-6, 0-6
4. 1969-09-11 Vlag van Verenigde Staten ATP Chicago tapijt (i) Vlag van Australië Ken Rosewall 3-6, 4-6
5. 1969-11-11 Vlag van Frankrijk ATP Parijs tapijt (i) Vlag van Nederland Tom Okker 6-8, 2-6, 1-6
6. 1975-03-30 Vlag van Verenigde Staten Jackson Invitational[8] tapijt (i) Vlag van Australië Ken Rosewall 5-7, 6-4, 6-7

Finaleplaatsen mannendubbelspel

[bewerken | brontekst bewerken]
nr. finale toernooi ondergrond partner tegenstanders score
gewonnen finales
1. 1969-08-17 Vlag van Verenigde Staten Fort Worth, Colonial Pro Invitation[9] buiten Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Raymond Moore Vlag van Nederland Tom Okker
Vlag van Australië Tony Roche
walk-over[7]
verloren finales
1. 1959-08-23 Vlag van Verenigde Staten US Nationaal kampioenschap gras Vlag van Verenigde Staten (1959-1960) Alex Olmedo Vlag van Australië Roy Emerson
Vlag van Australië Neale Fraser
6-3, 3-6, 7-5, 4-6, 5-7
2. 1969-08-10 Vlag van Canada ATP Toronto gravel Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Raymond Moore Vlag van Verenigde Staten Ron Holmberg
Vlag van Australië John Newcombe
3-6, 4-6

Resultaten grandslamtoernooien

[bewerken | brontekst bewerken]
Legenda
g.t. geen toernooi gehouden
l.c. lagere categorie
niet deelgenomen
G uitgeschakeld in de groepsfase
1R uitgeschakeld in de eerste ronde
2R uitgeschakeld in de tweede ronde
3R uitgeschakeld in de derde ronde
4R uitgeschakeld in de vierde ronde
KF uitgeschakeld in de kwartfinale
HF uitgeschakeld in de halve finale
F de finale verloren
W het toernooi gewonnen
 w-v  winst/verlies-balans
toernooi 1952 1956 1957 1958 1959 1960 1968 1969
Vlag van Australië Australian Open 2R KF
Vlag van Frankrijk Roland Garros 1R 2R
Vlag van Verenigd Koninkrijk Wimbledon 2R 3R KF KF 3R
Vlag van Verenigde Staten US Open 1R 2R 3R 4R HF KF

Mannendubbelspel

[bewerken | brontekst bewerken]
toernooi 1959 1968 1969 1975
Vlag van Australië Australian Open 1R 1R
Vlag van Frankrijk Roland Garros 2R
Vlag van Verenigd Koninkrijk Wimbledon KF 3R
Vlag van Verenigde Staten US Open F KF 1R
[bewerken | brontekst bewerken]